Tytuł Honorowego Obywatela otrzymał na podstawie uchwały rady miejskiej z 27 lutego 1936 r.
Edward Śmigły-Rydz urodził się 11 marca 1886 r. w Brzeżanach, gdzie ukończył gimnazjum i zdał maturę (1905). W tym czasie był członkiem tajnego kółka samokształceniowego i socjalistycznej organizacji „Promień”, a od 1908 należał do Związku Walki Czynnej.
Dalszą edukację kontynuował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, a potem na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (1905-1908). Od 1910 r. studiował malarstwo w Monachium, Norymberdze i Wiedniu. Po powrocie do Krakowa w 1912 r. ukończył Akademię Sztuk Pięknych.
Od 1910 r. był Członkiem Związku Strzeleckiego w Brzeżanach został w 1910 i pełnił funkcję zastępcy komendanta. To wtedy przyjął pseudonim „Śmigły”.
W 1912 r. ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Związku Strzeleckiego, by rok później zostać komendantem Związku Strzeleckiego Okręgu Lwowskiego.
Wraz z wybuchem I wojny światowej w utworzonych Legionach Polskich objął dowództwo 3 batalionu kadrowego, uczestnicząc w licznych bojach. Już w grudniu 1914 r. objął dowództwo 1. pułku piechoty Legionów Polskich. Od września do końca października 1915 r. zastępował na Wołyniu dowódcę 1. Brygady. W bitwie pod Konstiuchnówką i nad Stochodem dowodził pułkiem.
Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r. został komendantem głównym Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). Na początku listopada 1918 r. objął funkcję ministra spraw wojskowych w Tymczasowym Rządzie Ludowym Republiki Polskiej w Lublinie, zarazem awansując stopień generała. Z końcem 1918 r. został dowódcą Okręgu Generalnego Warszawa. Od lutego 1919 dowodził Grupą Operacyjną „Kowel”, a potem 1. DP Legionów, z którą zdobył Wilno. Od grudnia 1919 r. do stycznia 1920 r. dowodził kampanią na Łotwie. Generał dywizji od kwietnia 1920 r. W wyprawie na Kijów dowodził 3. Armią, a podczas wielkiego odwrotu dowodził frontami Południowo-Wschodnim i Środkowym.
W toku bitwy warszawskiej dowodził prawym skrzydłem grupy uderzeniowej Wieprzem, a następnie 2. Armii, którą dowodził do 1922 r. W tym czasie, od 9 maja 1921 r. do października 1926 r., był inspektorem armii w Wilnie.
Po śmierci Piłsudskiego w 1935 r., na podstawie dekretu prezydenta Ignacego Mościckiego, objął stanowisko Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych. Zresztą sam Piłsudski namaścił go na swego następcę, chociaż w opinii, jaką zawarł w 1922 r. pisał m.in.: Nie jestem pewien jego zdolności operacyjnych w zakresie prac Naczelnego Wodza i umiejętności mierzenia sił nie czysto wojskowych, lecz całego państwa swego i nieprzyjaciela. Tymczasem Śmigły-Rydz stał się najważniejszą osobą w państwie z najszerszymi uprawnieniami.
W 1936 r., w Święto Niepodległości, dekretem prezydenta Mościckiego mianowany został Marszałkiem Polski.
W kampanii 1939 r. pełnił funkcję Naczelnego Wodza. W nocy z 6 na 7 września opuścił Warszawę i przeniósł główną kwaterę do Brześcia nad Bugiem. Po wkroczeniu 17 września do Polski wojsk sowieckich, wraz z rządem i prezydentem Mościckim udał się Rumunii, skąd zamierzał dotrzeć do Francji, by dalej kontynuować walkę. Internowany przez władze rumuńskie, złożył 7 listopada rezygnację z funkcji Naczelnego Wodza.
10 grudnia 1940 r. zdołał uciec i nielegalnie przekroczyć granicę rumuńsko-węgierską. Do jesieni 1941 r. przebywał w Budapeszcie. W październiku przez Słowację wrócił do okupowanej Polski i zamieszkał w Warszawie. Zmarł na atak serca 2 grudnia 1941 r. Został pochowany na Powązkach pod nazwiskiem Adama Zawiszy.
Odznaczenia: Order Orła Białego, Order Virtuti Militari kl. II i V, Krzyż Niepodległości z Mieczami, Order Polonia Restituta kl. I, II, i III, czterokrotnie Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi.
